در یك مطالعه بررسی شد
چرا زنان افغانستانی در ایران به مراقبت های حاملگی دسترسی ندارند؟
مطب نما: با توجه به این که مراقبت های دوران حاملگی در ایران برای همه زنان حامله وجود دارد، ولی گزارش های وزارت بهداشت حاکی از این است که مرگ و میر و عوارض دوره حاملگی در بین زنان افغانستانی و فرزندان آنها، بیشتر از جمعیت ایرانی است و دلیل این مساله نیز استفاده ناکافی این زنان از مراقبت های دوران حاملگی است. پژوهشگران با انجام یک مطالعه موانع دسترسی این زنان به مراقبت های حاملگی را بررسی کردند.
به گزارش مطب نما به نقل از ایسنا، ایران دومین کشوری است که بیشترین تعداد مهاجران و پناهجویان افغانستانی را در دهه های گذشته داشته است. تقریباً ۹۶ درصد از پناهجویان ثبت شده در ایران افغانستانی ها هستند و سه درصد از کل جمعیت ایران را می سازند. زنان افغانستانی به نسبت جوان هستند و نیمی از آنها در سنین باروری قرار دارند. بنا بر این این جمعیت لطمه پذیر برای تضمین سلامت مادر و کودک و کاهش نتایج نامطلوب، نیازمند مراقبت های باروری و زایمان مقرون به صرفه هستند.
در ایران از سال ۱۳۹۵ همه افغان هایی که بصورت رسمی ثبت نام شده اند، می توانند بیمه سلامت دریافت نمایند و بیمه شدگان افغانستانی می توانند از خدمات درمانی بیمه سلامت مشابه شهروندان ایرانی استفاده کنند؛ ولی وضعیت افغانستانی های فاقد مدرک معلوم نیست. علیرغم این که بیمه سلامت برای افغانستانی ها نیز مراقبت های اولیه زایمان را پوشش می دهد، ولی به نظر می آید که بیشتر زنان افغانستانی از بیمه سلامت برخوردار نیستند. همین طور تعدادی از خدمات ثانویه دوران حاملگی مانند آزمایش های غربال گری و سونوگرافی پیش از زایمان در بعضی مراکز درمانی و بیمارستان ها، تحت پوشش بیمه سلامت عمومی قرار نمی گیرند.
با توجه به اینکه ایران دومین کشور دارای بیشترین تعداد پناهنده و مهاجر افغانستانی در جهان است، مطالعه ای در مورد مراقبت های زایمانی و موانع دسترسی مناسب زنان افغانستانی به این خدمات، انجام نشده است. بنا بر این پژوهشگران با انجام یک مطالعه موانع دسترسی به این خدمات را در ایران مورد بررسی قرار دادند.
برای انجام این مطالعه، پژوهشگران به سه مرکز سلامت اجتماعی که بیشترین تعداد مراجعه کننده افغانستانی در تهران را داشتند، مراجعه کردند و با ۳۰ زن حامله افغانستانی مصاحبه حضوری انجام دادند. مصاحبه کنندگان دو دانشجوی دو زبانه فارغ التحصیل مامایی افغانستانی بودند و هر مصاحبه یک ساعت طول می کشید. در این مصاحبه ها سؤالاتی درباب نگرانی ها و موانع تجربه شده برای مراقبت های دوران حاملگی عنوان شد. مصاحبه ها بعد از پیاده سازی، مورد تحلیل قرار گرفت و مقوله های مشابه دسته بندی شدند.
این زنان در بازه سنی ۱۸ تا ۴۳ سال قرار داشتند و تقریباً نیمی از آنها بی سواد بودند. کم تر از یک چهارم از آنها شاغل بودند و نیمی از آنها حداقل پنج سال در ایران اقامت داشتند. بیشتر این زنان همسر افغانستانی داشتند (۲۶ نفر) و تنها چهار نفر از آنها با مرد ایرانی ازدواج کرده بودند. تنها چهار نفر از این شرکت کنندگان که مهاجر قانونی بودند، بیمه سلامت داشتند و تقریباً یک سوم از آنها (۹ نفر) بصورت غیر قانونی مهاجرت کرده بودند.
شایع ترین مسائلی که در این مطالعه توسط زنان افغانستانی عنوان شده، مشکلات مالی و نبود بیمه درمانی مقرون به صرفه با پوشش کافی برای خدمات مراقبت های دوران بارداری، خصوصاً آزمایش های تشخیصی غربالگری بود. وضعیت برای افغان های فاقد مدرک حتی بدتر است، چونکه آنها به طور معمول به علت ترس از دستگیری و اخراج بجای مراکز دولتی به مراکز خصوصی مراجعه می کنند.
همچنین علاوه بر این مشکلات، مسائلی از قبیل رفتار پرسنل، مشکلات حمل و نقل، انگ و تبعیض، نگرانی های فرهنگی، مسائل حقوقی و مهاجرتی نیز بعنوان دیگر دلیلهای استفاده ناکافی آنها از خدمات مراقبت های دوران حاملگی ذکر شده است.
بیشتر شرکت کنندگان در این مطالعه بیمه درمانی نداشتند و جدا از اینکه تعدادی از آنها بصورت غیر قانونی در ایران حضور دارند و نمی توانند از بیمه استفاده کنند، این بیمه درباب تعدادی از خدمات دوران حاملگی مانند غربالگری، سونوگرافی تشخیصی و آزمایش ها، پوشش مناسبی ندارد. باتوجه به همین موضوع بیشتر ایرانیها از شرکت های بیمه خصوصی با پوشش بیشتر و بازپرداخت بهتر استفاده می نمایند، ولی پناهندگان و مهاجران افغانستانی نمی توانند از این بیمه ها استفاده کنند.
مشکلات حمل و نقل نیز یکی دیگر از موضوعات مهمی بود که تعدادی از این شرکت کنندگان مطرح می کردند. محدودیت های مالی، وضعیت را برای افرادی که در مناطق دورافتاده زندگی می کنند، مشکل تر می کند. این مساله می تواند با محدود کردن دسترسی افراد به مراقبت های بهداشتی، بر سلامت مادر و کودک تاثیر بگذارد.
شواهد نشان میدهد که وجود تبعیض درک شده، احساس رهاشدگی و انزوا در بین مهاجران و پناهندگان، می تواند تاثیر خودرا در کیفیت زندگی و رضایت درک شده فرد در جامعه میزبان منعکس کند. در این مطالعه تعدادی از شرکت کنندگان تجربیات تلخی را گزارش کردند که در آن احساس تبعیض و انگ داشتند و این مساله بیشتر به علت ملیت آنها بوده است. این مساله به نظر می آید بیشتر به علت نداشتن صلاحیت فرهنگی پرسنل بهداشتی است. همین طور مانع زبانی می تواند منجر به ارتباط نادرست و تجربیات تلخ رها شدن و انزوا شود. ولی به طور معمول مانع زبانی در ایران مطرح نیست. چونکه افغانستانی ها می توانند به فارسی روان صحبت کنند. بنا بر این پژوهشگران این مطالعه سفارش می کنند که برای ارتقای صلاحیت بین فرهنگی پرسنل بهداشتی که به جوامع افغانستانی در ایران خدمت ارائه می کنند، تلاش شود.
یکی دیگر از موانع مهم برای دسترسی پناهندگان افغانستانی به مراقبت های دوران حاملگی خصوصاً در بخش دولتی، ترس از اخراج بود. بنا بر این آنها ترجیح می دهند که از بخش خصوصی این خدمات را دریافت نمایند، ولی هزینه های بخش خصوصی خیلی بیشتر از توانایی این جمعیت فقیر است و همین موضوع می تواند دسترسی آنها را محدودتر کرده و منجر به عوارض و ناتوانی بیشتر آنها شود. به همین دلیل پژوهشگران این تحقیق می گویند که گسترش خدمات بهداشتی برای مهاجران و پناهندگان غیرقانونی (حداقل برای زنان باردار) باید در اولویت مسئولان سلامت قرار گیرد تا حاملگی ایمن و سالم و همین طور سلامت فرزندان آنها تضمین شود.
محققان این مطالعه اعلام کردند که این مطالعه محدودیت ها و اشکلاتی نیز داشته است. همچون اینکه حجم نمونه کوچکی داشته و نحوه انتخاب افراد در تحقیقات کمی، ممکنست بازنمایی درستی از نتایج نباشد. بگفته این پژهشگران، دسترسی به زنان حامله افغانستانی که تمایل به شرکت در مطالعه داشته باشند، محدود بود و آنها نمی توانستند زنان با پیشینه های مختلف را جذب کنند. خصوصاً امکان مصاحبه با زنان دارای موقعیت اجتماعی-اقتصادی ضعیف، با وضعیت غیرقانونی و زنان دارای خانواده های مسلمان سخت گیر، کم تر بود. چونکه شوهران آنها اجازه شرکت در مصاحبه را نمی دادند. همین طور باتوجه به اینکه این مطالعه در مراکز سلامت انجام شد، دسترسی به افرادی را که امکان استفاده از مراقبت های حاملگی ندارند و آن هایی که نمی خواهند از این مراقبت ها استفاده کنند، محدود می کند و همین موضوع می تواند موجب سوگیری شود. این پژوهشگران می گویند که دسترسی به این جمعیت مخفی در ایران، واقعا دشوار است.
این نخستین مطالعه در ایران است که به بررسی نگرانی ها و موانع مراقبت های دوران حاملگی در زنان حامله افغان می پردازد و یافته های این تحقیق، بر ضرورت مراقبت های دوران حاملگی در دسترس و مهم تر از همه مقرون به صرفه برای زنان افغان در ایران تاکید می کند.
ارائه یک بیمه درمانی مقرون به صرفه با پوشش مناسب خدمات مراقبت های دوران بارداری، می تواند بار مالی را کم کند، دسترسی به مراقبت های دوران حاملگی را تسهیل کند و سلامت مادران و فرزندان را در بین این جمعیت لطمه پذیر تضمین کند. به نظر می آید که وضعیت مهاجران و پناهندگان غیرقانونی افغانستانی بحرانی تر است و باید توسط آژانس های بین المللی و مقامات بهداشتی، مورد توجه قرار گیرد. مطالبی مانند ترس و نگرانی از اخراج، حداقل باید برای مادران افغانستانی غیرقانونی حذف شود تا امنیت و سلامت مطلوب مادر و کودک تضمین شود.
در انجام این تحقیق، امید دادرس، Masahiro Kihara و Takeo Nakayama پژوهشگران گروه انفورماتیک سلامت دانشگاه کیوتو ژاپن، زیبا تقی زاده و لیلا علیزاده از مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران، فاطمه دادرس از گروه زنان و زایمان دانشگاه علوم پزشکی تهران، سیداحمد سید علی نقی از مرکز تحقیقات HIV/ایدز دانشگاه علوم پزشکی تهران و Masako Ono-Kihara از واحد بین رشته ای بهداشت جهانی مرکز ترویج آموزش و تحقیقات بین رشته ای دانشگاه کیوتو، با یکدیگر مشارکت داشتند.
یافته های این مطالعه بصورت مقاله علمی با عنوان «"خوب است، اما من توان پرداخت آنرا ندارم..." موانع بالقوه مراقبت های دوران حاملگی کافی در بین زنان افغان در ایران: یک مطالعه کیفی در جنوب تهران» در نشریه «BMC Pregnancy and Childbirth» انتشار یافته است.
منبع: matabnama.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب