توسط محققان كشور بررسی شد
عوامل و موانع بین المللی كردن دانشگاه ها
به گزارش مطب نما طی دو دهه گذشته، مفهوم بین المللی شدن آموزش عالی مورد توجه كشورهای مختلف قرارگرفته و به یكی از اولویت های اصلی دانشگاه ها در سراسر جهان تبدیل گشته است. محققان در جهت رسیدن كشور به این امر مهم، عوامل پیش برنده و بازدارنده را شناسایی و بررسی نموده اند.
به گزارش مطب نما به نقل از ایسنا، در خصوص بین المللی سازی دانشگاه ها، تعاریف مختلفی توسط متخصصان عرضه شده است. برخی، بین المللی شدن آموزش عالی در سطوح ملی، بخشی و نهادی را بعنوان فرآیند ادغام بعد بین المللی، بین فرهنگی و یا جهانی در اهداف، كاركردها و عرضه آموزش عالی تعریف كرده اند و برخی دیگر، بین المللی شدن را فرایند عامدانه در نظر گرفتن ابعاد بین المللی، بین فرهنگی یا جهانی در اهداف، كاركردها و عرضه آموزش عالی برای ارتقای كیفیت آموزش و پژوهش تمام دانشجویان و اعضای هیئت علمی و كمك به جامعه دانسته اند.
اما به قول محققان داخلی، پژوهش های انجام شده در كشور نشان دهنده محدودیت هایی در جهت بین المللی شدن آموزش عالی است. در این خصوص با عنایت به نتایج پژوهش ها و تاكید بر بین المللی شدن بر مبنای سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران در افق 1404 هجری شمسی و برنامه های چهارم و پنجم توسعه جمهوری اسلامی ایران، هرچند مسئولیت عظیمی بر عهده مؤسسات آموزش عالی ایران برای بین المللی شدن قرار دارد تا به امروز مطالعه ای جامع بر مؤسسات ایرانی صورت نگرفته است و برای رفع این نقیصه پژوهشی، لزوم زیادی احساس می شود.
برای حركت در جهت رفع این مشكل، تعدادی از پژوهشگران از دانشگاه آزاد اسلامی اهواز و دانشگاه علامه طباطبائی تهران مطالعه ای را انجام داده اند كه در آن عوامل پیش برنده و همینطور عوامل بازدارنده بین المللی شدن دانشگاه ها مورد ارزیابی علمی واقع شده اند.
در این پژوهش كیفی كه با استفاده از روش تحلیل محتوا انجام شده است، تنی چند از صاحب نظران و اعضای هیئت علمی دارای آثار نوشتاری مرتبط، تجربه تدریس در دانشگاه های بین المللی و یا تجربه تدریس دوره های آموزشی در رابطه با بین المللی شدن، مدیران دفاتر بین المللی و رؤسای دانشكده های بین المللی در دانشگاه های دولتی شهر تهران مشاركت داشته اند.
نتایج این مطالعه پژوهشی نشان داده است كه عوامل پیش برنده بین المللی شدن دانشگاه ها شامل آگاهی بخشی، سیاست گذاری، برقراری ارتباط، تأمین بودجه و امكانات، توانمندسازی نیروی انسانی، آزادی و استقلال دانشگاهی بوده و در مقابل، عوامل بازدارنده شامل عوامل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی- اجتماعی، علمی-آموزشی و سازمانی هستند.
در این رابطه، سپیده جعفری، محقق گروه مدیریت آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی اهواز و همكارانش در این پژوهش می گویند: «نتایج پژوهش ها نشان داده است از لحاظ سنتی، عوامل مؤثر بر بین المللی شدن را می توان در چهار گروه دسته بندی كرد: فرهنگی و اجتماعی، سیاسی، آموزشی و اقتصادی.
عامل سیاسی، ازجمله سیاست خارجی، امنیت ملی و صلح و درك متقابل، بعد از جنگ جهانی دوم و در دوران جنگ سرد، یعنی مقارن با تمركز شدید بر مساله بین المللی شدن آموزش عالی، از اهمیت بسزایی برخوردار بوده است».
آنها ادامه می دهند: «عامل فرهنگی، بیشتر از دیگر منطق ها با نقش دانشگاه ها و تحقیق و تدریس آنها در ایجاد درك میان فرهنگی و شایستگی میان فرهنگی برای دانشجویان، اعضای هیئت علمی و تحقیقات ایشان، سروكار دارد. عامل اجتماعی به این واقعیت مربوط می شود كه یك فرد، دانشجو و یا دانشگاهی، با قرار گرفتن در محیط بین المللی، كمتر به منطقه جغرافیایی خود محدود می شود و بالاخره آخرین مورد كه عبارت است از عامل علمی، شامل توسعه ابعاد بین المللی و میان فرهنگی در پژوهش ها، آموزش ها و خدمات، گسترش افق دانشگاهی، نهادسازی، مشخصات و وضعیت، بهبود كیفیت و استانداردهای آموزشی بین المللی است».
جعفری و همكارانش با عنایت به این یافته ها و به منظور بهبود روند بین المللی سازی دانشگاه ها پیشنهاد می دهند كه «سیاست گذاران و برنامه ریزان آموزش عالی در زمینه حذف یا كاهش عوامل بازدارنده در زمینه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی- اجتماعی، علمی- آموزشی و سازمانی تمهیداتی بیندیشند و برنامه هایی در زمینه آگاهی بخشی، سیاست گذاری و برنامه ریزی، برقراری ارتباط با دیگر دانشگاه ها، تأمین بودجه و امكانات، توانمندسازی نیروی انسانی و آزادی و استقلال دانشگاهی را طراحی و اجرا كنند».
از نتایج پژوهش یاد شده فوق، مقاله ای علمی پژوهشی تهیه شده است كه «مجله ایرانی آموزش در علوم پزشكی» متعلق به مركز مطالعات و توسعه آموزش پزشكی دانشگاه علوم پزشكی اصفهان آنرا به چاپ رسانده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب