گفت وگو با بهروز محمودی بختیاری
اعتراض یک استاد علوم انسانی به الزام انتشار مقاله در دانشگاه
مطب نما: یک زبان شناس و استاد دانشگاه تهران با اعتقاد به بروز فاجعه ای بوسیله قانون ارتقاء اساتید دانشگاه، از لطمه های آن به سلب اعتماد فرهیختگان نسبت به مجله های علمی و پژوهشی می گوید و معتقد است: این برای حیثیت آکادمیک کشور که اصرار دارد در تولید علم شکوفا باشد، اصلا خوب نیست.
بهروز محمود بختیاری- زبان شناس و دانشیار پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران در گفت و گو با ایسنا، درباب سطح کیفی پایان نامه ها، رساله ها و پژوهش های دانشگاهی حوزه‌ی زبان و ادبیات فارسی در سالهای اخیر و لطمه شناسی کاهش کیفیت آنها و برخی اشتباهات که بتازگی در فضای مجازی نیز منعکس شدند، اظهار نمود: فتنه ای که حالا به راه افتاده و این همه مصیبت ایجاد کرده، فقط ریشه در یک چیز دارد و آن قانون بسیار شگفت آور، عجیب وغریب و نادرست ارتقاء اساتید در دانشگاه ها است که استاد دانشگاه را موظف می کند هر سال تعدادی مقاله به نام خودش منتشر کند و این سبب شده استادان به دانشجوهای دکتری شان فشار بیاورند یا مقاله هایی را که ارزش علمی ندارند، فقط برای پرکردن امتیازهای خودشان به سرعت برسانند و مجلات را هم تحت فشار قرار دهند.
او اضافه کرد: البته مجلات علمی و پژوهشی باید امکانات کافی همچون ویرایش گر زبان انگلیسی داشته باشند تا وقتی مقاله ای را برای چاپ دریافت می کنند، همانطور که آنرا از نظر زبان فارسی بررسی می کنند، از نظر زبان انگلیسی هم بررسی نمایند. چون ممکنست یک فارغ التحصیل زبان و ادبیات فارسی که احتمالاً مهارت زبان انگلیسی خیلی خوبی هم ندارد، چه بسا متن را به گوگل ترنسلیت داده باشد و ترجمه‌ی آنرا در چکیده گذاشته باشد و کسی هم آنرا بررسی نکرده باشد و در نهایت سبب آبروریزی شود.
محمودی بختیاری در عین حال معتقد می باشد که عطش تولید مقاله در رشته های علوم انسانی و هنر باید کاهش پیدا کند و اظهار داشت: مجلات علمی و پژوهشی نیز باید به ازای مبالغی که از افراد می گیرند، خدمات بدهند؛ مثل ویرایش کردن، بررسی کردن متن انگلیسی و.... بدین سبب من شتاب زدگی و بی دقتی را نتیجه‌ی قوانینی می دانم که استاد را برای امتیاز آوردن تحت فشار می گذارد و دانشجو را هم برای فارغ التحصیل شدن تحت فشار قرار می دهد.
این مدرس دانشگاه سپس در پاسخ به پرسشی درباره‌ی گرایش افراد به شرکت در دوره های آموزش محور دانشگاه ها در سالهای اخیر و به تبع این کاهش تولید مقاله های پژوهشی، بیان کرد: ماجرا این جاست که افراد خودشان هم می دانند اگر بخواهند وارد دوره‌ی دکتری شوند، با گذراندن دوره‌ی کارشناسی ارشد آموزش محور شانس زیادی ندارند. عرف نانوشته ای در دانشگاه ها وجود دارد که اگر کسی بخواهد به دوره‌ی دکتری وارد شود و پایان نامه نداشته باشد، از ورود او جلوگیری می شود. شخصا اگر داوطلبی با من مصاحبه داشته باشد و پایان نامه نداشته باشد، من او را نمی پذیرم. به چه اعتمادی می توانیم یک نفر را وارد دوره‌ی دکتری نماییم وقتی حتی حاضر نشده پایان نامه فوق لیسانس بنویسد. آیا او قادر خواهد بود رساله دکتری بنویسد؟ بنده بسیار تردید دارم. اتفاقاً این رشته های آموزش محور فقط به درد عزیزانی می خورد که نمی خواهند دکتری بگیرند.
وی در عین حال اظهار نمود: اما کسی که می خواهد دکتری بگیرد؛ یعنی می خواهد وارد یک مقطع کاملاً پژوهشی شود و پایان نامه ای بسیار چالشی بنویسد. پس باید پژوهش را یاد گرفته باشد و یکی از ابزارهای اثبات توانایی پژوهشگری او، پایان نامه کارشناسی ارشد او است. ولی ماجرا این جاست، وقتی سیستم می گوید برای فارغ التحصیل شدن باید مقاله داشته باشید، و استاد هم می داند دانشجوی او باید مقاله بنویسد تا امتیاز آن پایان نامه را بگیرد، در این صورت است که هم استاد تحت فشار است و هم دانشجو.
بهروز محمودی بختیاری با نقد سیستم آموزشی نیز اظهار داشت: مشکل اصلی ما این است که متاسفانه سیستم آموزش عالی ما به شدت تکنوکرات است؛ یعنی کسانی که برای تمامی رشته ها تصمیم می گیرند عمدتاً یا شیمی دانند یا فیزیک دان یا مهندس و درک دقیقی از مقاله نویسی در رشته های علوم انسانی و هنر ندارند. در رشته ای مثل شیمی، دانشجوی لیسانس هم می تواند مقاله‌ی ISI بنویسد اما در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی به آسانی نمی توان ژورنال ISI، Q1 پیدا کرد. این اقدامی که عزیزان انجام دادند و با متر خودشان همه‌ی دانشمندان کشور را ارزیابی می کنند، ما را به چنین وضعی انداخته است.
او همین طور اظهار داشت که جسته وگریخته از استادان گروه زبان و ادبیات فارسی درباره اشتباهات مقاله های پژوهشی دانشگاهی این حوزه شنیده است و درباره‌ی رشته‌ی هنرهای نمایشی نیز بیان کرد: در حوزه‌ی هنرهای نمایشی کار مشکل تر است، چون قسمتی از کاری که دانشجو باید انجام دهد، کار عملی ست و دانشجو شانس زیادی برای این جور تقلب ها ندارد و من تا کنون ندیده ام و امیدوار هستم پس از این هم نبینم.
محمودی بختیاری در آخر درباب مهم ترین لطمه کاهش سطح کیفی مقاله های دانشگاهی حوزه‌ی زبان و ادبیات فارسی اظهار داشت: بزرگ ترین صدمه ای که تقلب علمی می زند، سلب اعتماد فرهیختگان از مجلات علمی و پژوهشی است. افراد به این نتیجه می رسند که ظاهرا پایان نامه آن جور که بایدوشاید اصلاح و مطالعه نشده و مقاله آن جور که باید داوری نشده است. بدین سبب آرام آرام باورهای خودشان را از ژورنال های علمی کشور سلب می کنند و این برای حیثیت آکادمیک کشور که اصرار دارد در تولید علم شکوفا باشد، اصلا خوب نیست.
منبع: مطب نما
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب